به مناسبت روز روابط عمومی ؛ مبادا فرازی به نشیب مبدل شود

دشواری های زیستن در روزگاری که هر فرد، جامعه ای متمایز است، فضیلت است و این فضیلت به واسطه هم جهانی با جهان ها و جهان های متکثر، ستایش برانگیز است. «روابط عمومی» متولد این هم جهانی است و زیستن در چنین دشواری های پیدا و پنهان، جز «ایثار» هیچ نام دیگری نمی تواند داشته باشد.  خطرات و مخاطرات روابط عمومی ها، می تواند محک آمایش و آرایش هر مجموعه ای محسوب شود و بی هیچ تشکیک و تردیدی، معیار دانش پذیری و توان طلبی مدیران معرفی شود. روزگار ما نه روزگار چهاردیواری های مکتوم که روزگار آیینه گی هاست. روزگاری که مخاطبان با جادوی شبکه های ارتباطی، نه ساعات که ثانیه های هر سازمانی را مطالعه می کنند، ضرورت حضور فرهیختگان و فرزانگان در تولیت های روابط عمومی، دو چندان از پیش، گره گشاست و می تواند به اعتبار و آبرومندی ساختارهای اداری در تقاطع تصمیمات حیاتی منتهی شود. در چنین موقعیتی است که به قطع و یقین می توان گفت که سامان سیستمی برقرار خواهد ماند که سیره و سلوکش، پذیرش مسئولیت شهروندی و جامعه اندیشی است. سازمان های به سامان رسیده؛ با عبور از منش ریاست های دورادور و روش دسترسی های دشوار، چنان به سامانه های هوشمند و مراقبت های دیجیتال تجهیز شده اند که تمایز طبقات شغلی و افراد به دشواری ممکن خواهد شد و شیب همه جوش ها و جهش ها به مقصد غایی اهداف سازمان است و بس. دشوار است به روزگار ناگوار محرومیت ها و مظلومیت های مردمی که پیوسته به زهر دشمنی ها و شرنگ جهالت ها در رنج بوده اند، چشم و گوش و گلوی صادقی باشی که هم انتفاع مردم را در خاطر داشته باشد و هم سربلندی سیستمی که بدان تعلق دارد. این دشواری اما به دست دوستی و عصای دانش اصحاب روابط عمومی، علاج آفرین بوده است و به بهای خستگی های جسم و جان و صبوری های شرافتمندانه ، منشا خیر تلقی شده است. کرونا، این نقش را، چنان که باید از فراموشی، فرایادها آورد. پویش «درخانه بمانیم» ناکام باقی می ماند اگر تیتر اینفوگرافیگ ها و موشن گرافی ها به هدف نمی نشست. استخراج آمار و انتشار ضرورت های مراقبتی، جز در چرخه توانش های الکترونیک و فرآیندهای تولید خلاق میسر نمی شود که زادگاه چنین بایدهایی، تشکیلات ارتباطاتی ساختارها و سامانه های روابط عمومی است که بی هیچ دریغی در بحران بلاخیز این بیماری، پویایی غیرقابل وصفی از خود به نمایش گذاشتند چندان که سربلندی در برنامه بهبود سلامت و ارتقای خودمراقبتی ها، بی در نظر گرفتن نقش روابط عمومی ها میسر نمی شد. آیا می توان نام این گونه زیستن و این گونه نگریستن را شغل، کار یا وظیفه نهاد؟ روابط عمومی بیش از میز و دفتر و مقام و منصب، دلالتی است بر دیگردوستی اهالی اش و کسوتی است که به هیچ وقت و به هیچ دلیل از تن گشوده نمی شود و چشمی است که به ثانیه ثانیه روز و شب به تماشا گشوده است تا سنگی از راهی برداشته شود و فرازی به نشیب مبدل شود. این دلالت البته جز به زلال اندیشی و شفاف گویی و مطالبه ورزی تحصیل نمی شود و ترویج نخواهد یافت.  روز روابط عمومی بهنگام فرصتی است که قدردان قلب هایی باشیم که آگاهی بخش و آرامش آفرینند و بی هیچ سایه ای، سایه سار سازمانند.