پژوهشگران دانشگاه باسک در بررسی جدیدی که به سرپرستی دکتر “بنفشه لاریجانی”(Banafshe Larijani)، دانشمند ایرانی این دانشگاه انجام شده است، ابزاری را ارائه داده‌اند که با استفاده از یک پلتفرم میکروسکوپی پیشرفته ابداع شده است.
به گزارش روزانه نیوز و به نقل از وب‌سایت رسمی دانشگاه باسک اسپانیا، ایمنی‌درمانی، یکی از روش‌های درمان سرطان است که به سیستم ایمنی بیمار در غلبه بر بیماری کمک می‌کند و تاثیر مثبت قابل توجهی در درمان سرطان دارد.
تعامل میان سلول‌های ایمنی و سلول‌های تومور را شناسایی کند و همچنین وضعیت فعال شدن ایست‌های بازرسی ایمنی بدن را که واکنش ضد تومور را دریافت می‌کنند، اطلاع می‌دهد.
پژوهشگران در این پروژه، وضعیت یکی از ایست‌های بازرسی ایمنی بدن را مورد بررسی قرار دادند. این ایست‌ها در یک فرد سالم می‌توانند واکنش ایمنی بدن را تنظیم کنند و به پیشگیری از بیماری‌های التهابی و خودایمنی بپردازند.
ایست‌های بازرسی ایمنی، دو پروتئین را به طور ویژه مورد بررسی قرار می‌دهند؛ “PD-1” که در سلول‌های ایمنی وجود دارد و “لنفوسیت تی”(T-lymphocytes) شناخته می‌شود و “PD-L1” که در سلول‌های ایمنی دیگر وجود دارد و روی سطح انواع متفاوتی از تومور به چشم می‌خورد.
اگرچه این روش درمانی در همه بیماران پاسخ‌گو نیست اما در برخی دیگر از بیماران موفقیت زیادی به دست می‌آورد، عوارض جانبی کمی دارد و یا بدون عوارض جانبی است. با توجه به خطراتی که در این روش درمانی وجود دارد، نیاز به شناسایی بیمارانی که واکنش مثبتی به آن نشان می‌دهند و کسانی که از آن سودی نمی‌برند، احساس می‌شود.
هنگامی که PD-1 روی سطح لنفوسیت تی، به PD-L1 روی سطح سلول‌های ایمنی دیگر ملحق می‌شود، عملکرد ایمنی لنفوسیت تی را خاموش می‌کند. هنگامی که PD-L1 روی سلول‌های تومور بیان می‌شود، PD-1 در لنفوسیت تی فعال می‌شود؛ در نتیجه عملکرد ضد تومور آنها غیرفعال می‌گردد و تومور امکان نجات و پرورش یافتن را پیدا می‌کند. مهارکننده‌هایی که در ایمنی‌درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند، کار خود را با مختل کردن تعامل میان PD-L1 روی تومور و PD-1 در لنفوسیت تی انجام می‌دهند و فعالیت ضد تومور را در بیمار بازیابی می‌کنند. ابزار جدیدی که این گروه پژوهشی ابداع کرده‌اند، می‌تواند با پیش‌بینی تاثیر درمان و مزایای بالینی آن، محدوده تعامل میان PD-1 و PD-L1 را در بافت‌برداری تومور تعیین کند.
تصمیم‌گیری در مورد ادامه یافتن درمان با مهارکننده‌ها، به وجود PD-1 و PD-L1 در بافت‌برداری بستگی دارد. پژوهش ما نشان می‌دهد که مهم است تا از کنش دو پروتئین نسبت به یکدیگر و تاثیر آنها بر زنده ماندن تومور مطمئن شویم./ایسنا
