مدیرعامل خانه کتاب و ادبیات ایران به مناسبت بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و روز پاسداشت زبان فارسی در یادداشتی ابراز امید کرد با چاره‌اندیشی و عمل به راه‌های سنجیده، زبان فارسی را که یکی از مظاهر تمدن این سرزمین و از شاهکارهای ادبی در جهان است، پاس داشته و به نسل‌های بعد منتقل کنیم.
به گزارش روزانه نیوز از خانه کتاب و ادبیات ایران، ایوب دهقانکار در این یادداشت نوشت: وقتی از زبان فارسی می‌گوییم تنها از یک زبان و مسائل زبان‌شناختی آن سخن نمی‌گوییم؛ بلکه از یک تمدن دیرپا و یک ملّت با ریشه‌های عمیق تاریخی، سخن در میان است. زبان فارسی که پیونددهنده مردمان ایران‌زمین در طول اعصار بوده، فراز و نشیب‌های بسیاری را از سرگذرانده است.
در این میان شاعران ما سهمی مهم و دوران‌ساز در این تحولات بر عهده داشته‌اند. در واقع شاعران در ادوار مختلف پاسداران زبان فارسی بوده‌اند. یکی از پاسداران سخن فارسی، حکیم ابوالقاسم فردوسی است و اثر درخشان او شاهنامه اهمیتی سزاوار دارد.
دهقانکار ادامه داد: شاهنامه را از جنبه‌های مختلف اسطوره‌شناسی، تاریخی و ادبی بررسی کرده‌اند و در هریک از این پژوهش‌ها، ارزشی از ارزش‌های این کتاب گران‌مایه شناخته و شناسانده شده است. محققان ایرانی و مستشرقین هر یک به نحوی از انحاء ستایش‌گر این شاعر حماسه‌سرای ایران بوده‌اند.
وی افزود: در میان این نظرها، سخن تئودور نولدکه میزان اهمیت این کتاب را بیشتر نمایان می‌کند. نولدکه معتقد است همانند شاهنامه در هیچ فرهنگ و ملتی یافت نمی‌شود. برخی دیگر از پژوهشگران نیز برای آن‌که میزان قدرت آفرینش‌گری فردوسی را نمایان کنند این کتاب را با ایلیاد و ادیسه هومر و آثار شکسپیر مقایسه کرده‌اند.
از این روی، سزاست که به عظمت شاهنامه و آفریدگار آن پی ببریم و در عین حال میزان سنگینی مسئولیت فردی و اجتماعی خود را در پاسداشت این میراث گران‌قدر درک کنیم. شاهنامه کتابی است سرشار از آموزه‌های اخلاقی، شرح دلاوری‌ها و جوانمردی‌ها، حس میهن‌دوستی، مدارا و رواداری.
مدیرعامل خانه کتاب در ادامه این یادداشت آورد: فردوسی با آن‌که در دوران پر التهاب سامانی و غزنوی زندگی می‌کرد اما هیچ‌گاه از باورهای انسانی و شفقت‌آمیز خود عدول نکرد و سربلند و آزاده زیست. در نظرگاه فردوسی، مفهوم «داد» و «نیکی» دو مفهوم پیوند خورده در بینش و آرمان‌خواهی ایرانیان است.
امروز بر ماست که با درک امکانات زبان فارسی در جهت مایه‌ور کردن آن گام برداریم. درست است که هم محققان دانشگاهی و هم خارج از آن پژوهش‌هایی درخور درباره شاهنامه و نیز زبان فارسی پدید آورده‌اند، اما از مطلوب خود هنوز فاصله داریم. باید تلاش کنیم جوانان ما شناختی درست از شاهنامه و پیام آن داشته باشند و با درک درست از میراث کهن خود زبان فارسی را در گفتار و نوشتار خود درست به‌کار ببرند.
در پایان این یادداشت آمده است: درست است که این مهم با برنامه‌ریزی دقیق و طولانی مدت محقق می‌شود ولی باید بیش از پیش دست به کار شد و وقت را مغتنم شمرد. در این اثنا وظیفه نخبگان هر چه بیشتر نمود پیدا می‌کند. امید است با چاره‌اندیشی و عمل به راه‌های سنجیده، زبان فارسی را که یکی از مظاهر تمدن این سرزمین و از شاهکارهای ادبی در جهان است، پاس بداریم و آن را به نسل‌های بعد منتقل سازیم./ایرنا
