کودک نه برای مدیران تلویزیون و نه سینما ارزش ندارد. به جایِ محتوا، به دست و جیغ و هورا متوسل میشوند.
به گزارش روزانه نیوز،بحثهای متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون میشود و در این بین، برخی از مدیران بر پخشِ متعدد آثار خارجی دور از فرهنگِ ایران، موجسواری میکنند. برنامهها، انیمیشنها و کارتونهایی که دوبله میشوند اما باز صحنهها و موقعیتهایشان با فرهنگ و سبک زندگی خانوادههای ایرانی همخوانی ندارد.
مجری و برنامهساز قدیمیِ تلویزیون با بیان اینکه متأسفانه برخی از سریالهای خارجی و انیمیشنهای دور از فرهنگ ایرانی را تلویزیون هم روی آنتن میبرد. بارها نسبت به عدم کارشناسی در برنامهسازی و حتی پخش نمایشهای کودکانه و سریالهایی که اصلاً با فرهنگ و تمدّن ایرانی همخوانی ندارند، تذکر داده شده، در صورتی که جامعه ما مملو از استعداد است؛ استعدادهایی که متأسفانه با مدیریت ناصحیح، خانهنشین هم شدهاند.
الهه رضایی گفت : در مقابل این هجمهها و تبلیغات مسموم که هر روز تهدیدش با انیمیشنهای خارجی مسئلهدار در فضایمجازی و VODها و یا برنامههای کودکِ شبکههای معاند ماهوارهای جدّیتر میشود به برنامههای کودک جذاب با قالبهای مختلف عروسکی، کارتونی و انیمیشنهایی که در سینمای ایران هم با استقبال مناسبی مواجه شدند، نیازمندیم.
وی گفت :امروز صداوسیما بهنوعی از نظر تولید کارهای ویژه کودکان بدترین روزهای خود را سپری میکند و حتی در نمایش خانگی و سینما هم نتوانسته آنطور که بایسته و شایسته است کار را به جایی برساند. شاید مشکل اساسی آن فقدان کارشناس، توجه مدیران و کمبود بودجه باشد که بهتعبیر الهه رضایی مجری و برنامهساز قدیمی کودکِ تلویزیون “از ما هم میخواهند اسپانسر بیاوریم.”، همان نکتهای که داریوش فرضیایی (عمو پورنگ) هم به آن بارها اعتراض داشته چرا آنقدر باید پای اسپانسر در برنامههای کودک و نوجوان در میان باشد.
رضایی که شاید بهترین سالهای کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطرهها مانده باشد و انتقادهایی که حالا بعد از حذف و کمرنگ شدن حوزه کودک شبکه یک وجود دارد. چرا کودک در شبکه یک به فراموشی سپرده شد؟ البته این روزها، او کمتر در تلویزیون دیده میشود اما به خاطر دغدغههایش، تربیت و پرورش کودک را در مؤسسات آموزشی و تربیتی مثل مهدکودکها دنبال میکند.
مجری و برنامهساز قدیمیِ تلویزیون، بارها به جملهای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمیهای عرصه کودک است؛ “متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند.” چرا که به تعبیرِ “رضایی”، ما استعدادها و تهیهکنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
این مجری قدیمی به فراموش شدن کودک در شبکه یک اشاره کرد و گفت: آنقدر برای گروهی در تلویزیون کار کودک بیارزش شده که گروه موفق کودک در شبکه یک هم به فراموشی سپرده شده است، در صورتی که شبکه یک قدیمیترین برنامههای کودک را کلید زد اما بعد از مدتی ادامه پیدا نکرد. بهترین برنامههای کودک تولید شد و از دهه 1360 انیمیشنها و کارتونهای خارجی همسویی را روی آنتن میبرد. واقعاً آن زمان، تولیدات داخلیمان بهلحاظ آموزش، پرورش و سرگرمی بسیار تأثیرگذار بود.
انتقادهای خانم مجری به سمتِ برنامهسازیهای اشتباه و جذبِ مخاطب به فضای اینترنتی و ماهوارهای، رفت و گفت: تلویزیون تولیدات داخلی را کَم کرده و یا گاهی راه برنامهسازی را اشتباه میرود. از تولیدات خارجی هم بهگونهای استفاده میشود که بیشتر مورد توجه مخاطب قرار میگیرد تا جایی که دامنه استفاده از فضای اینترنتی و ماهوارهای برای این قشر بیشتر میشود.
امروز متأسفانه شبکههای معاند برنامهریزی جدّی برای تشویشِ ذهن و حمله به باورها و اعتقادات کودک ما دارند؛ در همین حال به قولِ الهه رضایی، برخی از شبکههای فارسیزبانِ دیگر با ورود جدیشان به حوزه کودک نشان میدهند که جذب مخاطب کودک برایشان مهم است و مثل بخشهای دیگر دنیا مثل شبکههای عربی قصد دارند مخاطبِ کودک را از آنِ خود کنند. اما ما اینجا چانهزنی میکنیم برای ساخت برنامه و فرهنگسازی کودک، یا امکانات و اسپانسر نداریم و یا آدمهایی که باید کار کنند کنار رفتهاند و یا نیستند.
او در پایان افزود: دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامهسازی کودک است و امروز برنامههایی ساخته میشود که آهنگی میزنند و مجری فریاد میزند دست و جیغ و هورا! یا بچههایشان را میآورند تا دیده شوند، این برنامهسازی نیست!
پرونده فقدان محتوا در برنامهسازی و سریالسازی را به تازگی باز کردهایم که اولین گفتوگو هم در خدمتِ مسعود کرامتی نویسنده، بازیگر و کارگردان سینما، تئاتر و تلویون بودیم. این گفتوگو در فضای زنده (لایو) اینستاگرامی اتفاق افتاد و در ادامه لینکِ مربوط به این مصاحبه موجود است. /تسنیم