در حالی کم کم به یک سالگی ورود ویروس کرونا به کشورمان نزدیک میشویم که با وجود تجربه یک ساله مقابله با این بیماری و آثار مخرب آن در همه ابعاد زندگی مردم و کشور، مسئله عادی‌انگاری در حال تبدیل به مانع و آفتی مخرب در مسیر کنترل و مهار بیماری است.
به گزارش روزانه نیوز قریب به یک سال از ورود میهمانی ناخوانده و منحوس به زندگی همه انسان‌ها در کره خاکی می‌گذرد، موجودی ذره‌بینی به نام ویروس کووید ۱۹ که از همان ابتدا موج عظیمی از ترس، وحشت و نگرانی را با خود به همراه آورد و به این راحتی‌ها خیال رفتن ندارد.
ابتلای چندین میلیون و مرگ‌و میر چند صد هزار نفری خود به تنهایی گواه عمق فاجعه‌ای است که این ویروس کوچک اما مخرب با خود به همراه داشته است، کرونا علاوه بر تهدید سلامتی و حیات بسیاری از انسان‌ها و به بار آوردن خسارات بسیار گسترده در حوزه بهداشت و درمان، تاثیرات باورناپذیری را بر همه ابعاد و جنبه‌های زندگی افراد و جوامع در حوزه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بر جای گذاشته است.
در یک ساله نبرد سهمگین با کرونا زخم‌های عمیق و شاید جبران‌ناپذیری بر پیکره زندگی بشریت وارد آمده است، این غول بی‌شاخ و دُم داغ فراق عزیزان را بر دل خیلی‌ها نشاند و چه بسیار خانواده‌هایی را که داغدار کرد.
در سال پر مخاطره نبرد با این ویروس مبهم و ناشناخته بسیار آزمون و خطا کرده و شیوههای مختلف مقابله با کرونا را آموختیم، تا با تکیه بر اندوخته‌های خود زندگی مسالمتآمیز با این میهمان بدیُمن را بیاموزیم.
با وجودیکه تبعات بسیار گسترده و شبکهای خسارات کرونا بر زندگی انسان‌ها یک سالی است در صدر اخبار رسانه‌های دنیا قرار گرفته و می‌توان گفت دیگر کسی نیست که نداند ویروس کووید ۱۹ شوخی‌بردار ندارد، اما متاسفانه هنوز هم بخشی از جامعه با عادی‌انگاری موضوع و بی‌توجهی به رعایت پروتکلهای بهداشتی بی‌هیچ دغدغه و دلهره به روال عادی زندگی خود می‌پردازند.
متاسفانه برخی‌ها با وجود اطلاع از اخبار ابتلا، مرگ‌ومیر و انبوه آثار مخرب کرونا بر سلامت و زندگی جوامع نه تنها برای رعایت حقوق دیگران هم که شده زحمت استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی را به خود نمی‌دهند که همچنان پای ثابت دورهمی‌های خانوادگی بوده و هر از گاهی بار سفره بسته و راهی جاده‌ها میشوند.
افرادی که بیاعتنا به تلخی‌های مرگ‌بار کرونا همچنان بر طبل بیعاری زده و خود را مقید به رعایت حداقل وظایف شهروندی خود نمیدانند، باید بدانند در برابر سلامت جسمی و روانی دیگر افراد جامعه مسئولیت دارند.
همه ما روزانه با صحنههایی از استفاده ناصحیح افراد از ماسک بر روی صورت و یا آویختن آن به آینه خودرو، نگهداری در کیف و جیب لباس و مانند اینها مواجهیم، برخی‌ها ماسک را نه برای استفاده شخصی که برای آویختن به هر گیره و رخت‌آویز و جاکلیدی به کار میبرند.
عده‌ای نیز پا را از این مرحله فراتر نهاده و با بیان مطالب علمی، عینی و فهم نادرست شخصی استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی را در مهار و کنترل همه‌گیری کرونا بی‌تاثیر دانسته و اصولا اعتقادی به استناد به یافتههای علمی دانشمندان ندارند.
از سویی در شرایطی که با طغیان همه‌گیری کرونا و تجربه چندین باره پیک این بیماری برگزاری هرگونه مراسم عزا و عروسی ممنوع اعلام شده است، بعضی‌ها حتی شده در باغ و ویلاهای دور از شهر مراسم عروسی و جشن‌های خانوادگی را برگزار و یا در آیین عزا و ترحیم اموات شرکت میکنند.
در این بحبوحه مقابله با کرونا خدا نکند چند روزی را به تعطیلات رسمی برسیم، به یک باره با حجم انبوهی از تردد خودروها و مسافران در محورهای جادهای مواجه میشویم که بار سفر بسته و راهی این طرف و آن طرف شده‌اند.
باید بپذیریم که عده‌ای از ما بیاعتنا به تماشای صحنه‌های ایثار و جانبازی کادر درمان در خط مقدم مقابله با کرونا تنها تا نوک دماغ خودمان را میبینیم و برایمان مهم نیست در این بین چه زندگی‌ها که به کام مرگ کشیده نشده و چه خانوادهها که سوگ‌نشین مرگ عزیزانشان نشده‌اند.
آری؛ درد امروز جامعه ما عادی‌انگاری بیماری و هر چه کم و کمتر شدن سهم مشارکت اجتماعی در میدان مبارزه با غول کرونا است، گویی باید همه ما ابتلا به بیماری و از دست دادن عزیزی را تجربه کنیم تا باورمان بشود که کرونا همچنان با قدرت در حال تاخت و تاز است./تهران نیوز
